Opname nummer...... ben de tel kwijt.

28-09-2015 21:11

Weh weh weh weh…daar gaat de wekker! Pfff veel te vroeg zeg (half zeven).. met moeite slepen we ons uit bed, want we moeten ons vanmorgen om 7:30 melden in het Sophia kinderziekenhuis. Omdat Ben zich nuchter moest melden hoefde hij gelukkig niet te ontbijten, wat weer de nodige tijd scheelde. Vandaag krijgt Ben voor de zoveelste keer een infuus met antibiotica. Dit om te zorgen dat zijn longen zo optimaal mogelijk blijven. Zoals de CF verpleegkundige vandaag nog ze: “je moet nooit achteruitgang accepteren ook al is het met de longfunctie maar 1 of 2 %”. Dat is nu misschien nog niet zo erg maar wanneer zijn longfunctie nog lager wordt dan is elke procent mooi meegenomen.

Van het weekend hadden we al de nodige voorbereidingen getroffen. Alle ziekenhuisbenodigdheden voor ons eigen ziekenhuisje weer tevoorschijn getoverd. De infuuspomp opgeladen, wat achteraf helemaal geen opladen bleek te zijn, want hij heeft helemaal geen accu maar batterijen. Maar het idee was er...

Papa ging samen met Ben alvast naar het ziekenhuis toe, zodat mama rustig met Boaz kon opstarten en hem daarna iets minder vroeg bij opa en oma kon brengen. Boaz vond het reuze gezellig om daar te gaan spelen, dus dat was voor ons alweer een zorg minder. Ben ging vol enthousiasme even gebukt bij Ollie staan om zijn oom Roel een goede morgen te bezorgen. 

Ondertussen hoorde mama terwijl ze Boaz wegbracht dat Ben al met papa naar de operatiekamer mocht. Papa viel bijna van zijn stoel, want zo vroeg waren we nog nooit aan de beurt geweest. De volgende keer zullen we wel gelijk kunnen doorlopen naar de OK, want het wordt steeds vroeger.  

Op de voorbereidingskamer van de OK mocht Ben nog even op de tablet spelen en mocht papa alle ingewikkelde vragen van de dokter beantwoorden. Want wat voor lijn moest er nu eigenlijk in en met hoeveel lumen???  Moet hij niet een centrale lijn??? (NEE!!!, die aders willen we nog even bewaren voor later) Heel irritant… het lijkt altijd zo simpel, zeker ook omdat het niet de eerste keer is. Kijk dan even in zijn dossier bij de vorige keer. Maar t lijkt wel of dat daar niet bestaat… dus afwachten maar weer wat het uiteindelijk zou worden.

Toen begon het wachten voor papa en mama. Mama had ondertussen ook de kamer gevonden en net toen ze aan haar bakkie thee wilde beginnen mocht mama naar Ben op de uitslaapkamer. Zo had Ben dat weer met ons afgesproken.

Daar aangekomen lag Ben nog lekker te slapen. Uiteindelijk heeft Ben toch een lange lijn (een langer infuus) gekregen. Gelukkig…want met een centrale lijn hadden we niet naar huis gemogen vandaag. Mama vroeg of het gewone infuus eruit mocht nu hij nog zo slaperig was, want dat vind hij altijd vervelend. En toen kwam de anesthesist die de lijn had gezet. Deze vertelde dat de lijn weer moeilijk te zetten was. Doordat er wat verwarring was geweest over wat voor lijn het nou moest zijn was de arts vergeten om nog bloed af te nemen. Dit had de longarts zo afgesproken, zodat Ben er een keer geen last van zou hebben om geprikt te worden, nu hij toch onder narcose was.  Helaas… nu was Ben alweer wat wakker aan het worden. De anesthesist wilde het eerst nog uit de lange lijn halen, maar dat werd zo’n bloederig zooitje en met gevaar voor het sneuvelen van de lijn is hij daar maar mee gestopt. Daarom werd er besloten dat Ben nog een beetje slaapmiddel  kreeg en dat ze dan bloed zouden afnemen uit zijn voet. Mama mocht erbij zijn, want papa had verklapt dat ze verpleegkundige was (dit omdat de arts wilde weten of we eventueel met een centrale lijn konden omgaan). De rest van de dag kwam mama niet meer van die titel af, normaal vertellen we het eigenlijk nooit. Dus als mama het niet erg vond dan kon dat wel even.  Dus hup witte goedje het infuus in en Ben ging weer slapen. Andere zusters prikte wat bloed uit zijn voet. Ben voelde dit wel dus moest een beetje tegen gehouden worden. En hierna moest Ben opnieuw weer wakker worden… en moest mama maar kijken hoe het er op de uitslaapkamer aan toe ging.

Ondertussen mocht papa door een stuk of 20 coassistenten bevraagd worden, in het kader van hun opleiding tot arts. Daar zat  hij dan op een stoeltje naast Jort Kelder (of elk geval een arts die er op leek). D e ene vraag na de andere werd er op papa afgevuurd maar gelukkig heeft papa het ook weer gered en hopelijk zijn de artsen in opleiding weer een stukje wijzer geworden.

Intussen was Ben ook weer een beetje wakker geworden en kreeg hij weer wat praatjes.  Met het drinken van de limonade slurpte hij lekker. En hij had gister gehoord dat dat in China betekend dat het dan lekker is dus dat moest even gemeld worden. Verder wist hij nog wel dat Ben zelf lief was. Pape en mama dat wist hij eigenlijk niet, maar Boaz die was toch echt lief want die doet echt altijd lief tegen Ben. Na al deze praatjes kon Ben wel weer naar zijn kamer. Want Ben had al wel bedacht dat hij TV wilde kijken.

Daar wachtte papa en de televisie. Ben voelde zich redelijk goed en niet misselijk dit keer. Waarschijnlijk omdat hij ook niet zolang nuchter heeft hoeven zijn!  Na een paar Danoontjes… kreeg hij weer wat POWERRRR! Hierna werd er ook nog een beschuitje met suiker naar binnen geschoven… hiep hoi! Papa en mama hebben toen samen Ben aan zijn infuuspomp voor thuis aangesloten, terwijl de verpleegkundige toe keek hoe leuk we dit deden. Want zij wist niet hoe dit allemaal werkte. Alhoewel mama de lijn eerst verkeerd om had gedaan, waardoor het apparaat al snel begon te piepen. Mama had blijkbaar wat met verkeerd om, want die “opgeladen pomp” deed het eerst ook niet omdat de batterijen verkeerd om zaten. Hierna gingen we door naar de CF verpleegkundige die moest controleren of we de pomp goed hadden aangesloten en zowaar waren we weer geslaagd. Zelfs de geheime code hadden we goed ingesteld.

Terug van deze check werd Ben geïnterviewd door Sophia TV voor babbelpraat in bed. Na een heel intelligent diepte interview en een goede mop. Vertrok de cameravrouw, geluidsman en interviewer weer. En vonden papa en mama dat Ben wel weer goed genoeg was opgeknapt om naar huis te mogen.

De verpleegkundige moest voor de vorm aan de anesthesist toestemming vragen om weg te mogen. Die is hierin namelijk toch verantwoordelijk. En dat mocht wel, want mama was toch verpleegkundige  en we hadden genoeg ervaring, zodat we goed konden beoordelen of het verantwoord was. We mochten dit keer dus al vrij vroeg het ziekenhuis weer verlaten! HIEP HOI! Weer een recordtijd neergezet!

Na toch weer een redelijk lange dag is het dan toch weer lekker om naar huis te gaan en niet twee weken lang in het ziekenhuis te hoeven blijven. Dit is voor de meeste CF patiënten wel het geval. En ook al lijkt het altijd allemaal vanzelfsprekend te zijn dat alles goed gaat en je met een dag weer naar huis kunt, we zijn ons er van bewust dat dit het niet is.

Gelukkig mochten we nog naar opa en oma voor een heerlijke maaltijd. Ben was door beide opa’s en oma’s verwend met een leuk leesboek, zodat Ben toch nog een beetje leesles krijgt thuis! Morgen wel even naar school voor de fotograaf en een bezoek aan zijn klas. De rest van de week moet hij verplicht rustig aan doen om de antibiotica goed zijn werk te laten doen. Verder vooral veel naar de fysio en zich lekker laten verwennen. 

Terug